In niet mis te verstane woorden zei ik hem, dat hij niet spoorde als hij dacht dat dit het werk van een kapper was. Waarop hij zei: nou, maakt ook niet uit, je kan zo ook wel mee, dat maakt niet uit.

Hoezo: zo ook wel mee? Ga ik ergens heen, dan? Was meneer vergeten te vertellen dat er een etentje van zijn werk was, waarbij ook de partners uitgenodigd waren. En dat hij er vanmiddag aan herinnerd was en het niet belangrijk genoeg gevonden had om mij tevoren in te lichten, want dat het toch juist makkelijk was voor mij, omdat ik niet hoefde te koken. Maar dat we er over een uurtje moesten zijn.

Over een uurtje!!? Maar ik had niets om aan te trekken, moest nu zeker mijn haar nog wassen en föhnen, moest nog een manicure en hoe kwam ik in vredesnaam nu nog aan een kado voor de gastheer? Mijn man keek mij wat bevreemd aan: wat was er mis met wat ik nu aan had? En wie dacht ik dan dat er op mijn nagels zou letten? Was het flesje wijn dat ik gisteren voor de marinade had gekocht niet gewoon goed genoeg voor de gastheer? Je kan je voorstellen dat ik ontplofte: zag hij dan niet, dat ik er zo niet uit zag en dat ik never nooit zo snel verkleed kon zijn?

Afijn,om een lang verhaal kort te maken: we kwamen veel te laat op het dinertje en eigenlijk viel het achteraf toch wel mee: De gastheer was aardig, vond het niet zo erg dat we 'fashionably late' waren, want we waren niet de enigen die later waren. Het wijntje werd ongezien bij der rest gezet en inderdaad: niemand heeft een nagelinspectie gehouden. En toen ik me enigszins kon ontspannen en zag hoe mijn man zijn best deed en hoe trots hij zo af en toe naar me keek vond ik hem eigenlijk toch wel weer lief. Ja, natuurlijk was hij eerst vreselijk irritant geweest, maar ach, hij had ook zijn goede kanten, toch?